اگر بین  بسیجی ها  حرفی می شد می گفت (برای این حرف ها بهم تهمت نزنید.این تهمت ها فردا باعث تهمتهای

بزرگتری می شه .اگه ازدست  هم ناراحت شدید دورکعت نماز بخوانید بگویید خدایا این بنده تو حواسش نبود من

گذشتم تو هم ازش بگذر.این طوری مهرو محبت زیاد میشه .اون وقت با این نیروها میشه عملیات کرد.

بسم رب الشهدا


حسین جانم:
یکی از شهدا که داخل یک سنگر بود و ضاهراً تیر یا ترکش به او اصابت کرده و شهید شده بود را یافتیم. خواستیم بدنش را داخل یک کیسه بگذاریم و جمع کنیم که انگشتر و انگشت وسط دست راست او نظرمان را جلب کرد از ان جالب تر اینکه تمام بدن کاملاً اسکلت شده بود ولی ان انگشت سالم و گوشتی مانده بود. خاکهای روی عقیق انگشتر را پاک کردیم، اشک همه مان در امد. روی ان نوشته شده بود : « حسین جانم».


به یاد شهدای گمنام:
در طلائیه کار می کردیم. برای ما موریتی به اهواز رفته بودم. عصر که برگشتم دیدم بچه ها خیلی شادند. اونها سه شهید پیدا کرده بودند که فقط یکی از انها گمنام بود. بچه ها خیلی گشتند. چیزی همراهش نبود. گفتم یکبار هم من بگردم. اون شهید لباس فرم سپاه به تن داشت، چیزی شبیه دکمه پیراهن در جیبش نظرم را جلب کرد. خوب دقت کردم. دیدم یک تکه عقیق است که انگار جمله ای روی ان حک شده است. خاک و گل ها رو کنار زدم. رویش نوشته شده بود : « به یاد شهدای گمنام » دیگر نیازی نبود دنبال پلاکش بگردیم. می دانستیم این شهید باید گمنام بماند، خودش خواسته !


حضرت رقیه (س) و سه شهید کنار خرابه:

آن روز با رمز یا رقیه (س) به راه افتادیم. خیلی عجیب بود ماشین کنار یک خرابه خاموش شد. به اقا جعفر گفتم: رمز زقیه (س) است و این هم خرابه، حتماً شهید پیدا می کنیم. کنار جاده دو شهید پیدا شد و من هم روضه خرابه شام خواندم. گفتم یک شهید دیگر هست، باید پیدا شود. خیلی گشتیم، اثری نبود. خبر رسید که دو پیکر دیگر نیز پیدا شد. به راه افتادیم. وقتی پیکر ها رو دیدیم، یکی از انها جسد یک عراقی بود. به اقا جعفر گفتم: « رمز: دختر سه ساله_محل کشف: کنار خرابه_ تعداد شهید: سه تا به تعداد سن حضرت رقیه (س)»


شهيد امام رضا(ع):

اوايل سال 72 بود و گرماي فكه.در منطقه عملياتي والفجر مقدماتي ،بين كانال اول و دوم،مشغول كار بوديم.چند روزي مي شد كه شهيد پيدا نكرده بوديم.هر روز صبح زيارت عاشورا مي خوانديم و كار را شروع مي كرديم.گره و مشكل كار را در خود مي جستيم.مطمئن بوديم در توسلها يمان اشكالي وجود دارد.آن روز صبح،كسي كه زيارت عاشورا مي خواند،توسلي پيدا كرد به امام رضا(ع).شروع كرد به ذكر مصائب امام هشتم و كرامات او مي خواند و همه زار زار گريه مي كرديم.در ميان مداحي،از امام رضا طلب كرد كه دست ما را خالي بر نگرداند.ما كه در اين دنيا همه خواسته و خواهشمان فقط باز گرداندن اين شهدا به آغوش خانواده هايشان است و…هنگام غروب بود و دم تعطيل كردن كار و بر گشتن به مقر.ديگر داشتيم نا اميد مي شديم.خورشيد مي رفت تا پشت تپه ماهورهاي رو به رو پنهان شود.آخرين بيلها كه در زمين فرو رفت،تكه اي لباس توجهمان را جلب كرد.همه سراسيمه خود را به آنجا رساندند با احترام و قداست شهيد را از خاك دردر آورديم.روزي اي بود كه آن روز نصيبمان شده بود.شهيدي آرام خفته به خاك.يكي از جيبهاي نظامي اش را كه باز كرديم تا كارت شناسايي و مداركش را خارج كنيم،در كمال حيرت و ناباوري ،ديديم كه يك آينه كوچك،كه پشت آن تصويري نقاشي شده از تمثال امام رضا(ع)نقش بسته به چشم مي خورد.از آن آينه هايي كه در مشهد ،اطراف ضريح مطهر مي فروشند.گريه مان در آمد.همه اشك مي ريختند جالب تر و سوزناكتر از همه زماني بود كه از روي كارت شناسايي اش فهميديم نامش (سيد رضا)است.شور و حال عجيبي بر بچه ها حكمفرما شد.ذكر صلوات و جاري اشك،كمترين چيز بود.شهيد را كه به شهرستان ورامين بردند،بچه ها رفتند پهلوي مادرش تا سر اين مسئله را دريابند.مادر بدون اينكه اطلاعي از اين امر داشته باشد،گفت: پسر من علاقه و ارادت خاصي به حضرت امام رضا(ع)داشت.


حضرت زهرا (س):

12ساعت در محور فكه اقامت چند ماهه اي داشتيم.ارتفاعات 112 ماواي نيروهاي يگان ما بود.بچه ها تمام روز مشغول زير و رو كردن خاكهاي منطقه بودندشبها كه به مقرمان بر مي گشتيم،از فرط خستگي و ناراحتي ،با هم حرف نمي زديم مدتي بود كه پيكر هيچ شهيدي را پيدا نكرده بوديم و اين،همه رنج و غصه بچه ها بود.يكي از دوستان ،براي عقده گشايي، معمولا نوار مرثيه حضرت زهرا(س)را توي خط مي گذاشت،و نا خودآگاه اشكها سرازير مي شد.من پيش خود مي گفتم:يا زهرا من به عشق مفقودين به اينجا آمده ام :اگر ما را قابل مي داني مددي كن كه شهدا به ما نظر كنند،اگر هم نه ،كه بر گرديم تهران..روز بعد بچه ها با دل شكسته مشغول كار شدند آن روز ابر سياهي آسمان منطقه را پوشانده بود و اصلا فكه آن روز خيلي غمناك بود.بچه ها بار ديگر به حضرت زهرا (س)متوسل شده بودند.قطرات اشك در چشم آنان جمع شده بود.هر كس زير لب زمزمه اي با حضرت داشت.در همين حين،درست روبروي پاسگاه بيست و هفت،يك بند انگشت نظرم را جلب كرد با سرنيزه مشغول كندن زمين شدم و سپس با بيل وقتي خاكها را كنار زدم يك تكه پيراهن از زير خاك نمايان شد.مطمئن شدم كه بايد شهيدي در اينجا مدفون باشد.خاكها را بيشتر كنار زدم،پيكر شهيد كاملا نمايان شد.حاكها كه كاملا برداشته شد متوجه شدم شهيد ديگري نيز در كنار او افتاده به طوري كه صورت هر دويشان به طرف همديگر بود.بچه ها آمدند و طبق معمول ،با احتياط خاكها را براي پيدا كردن پلاكها جستجو كردند.با پيدا شدن پلاكهاي آن دو ذوق و شوقمان دو چندان شد در همين حال بچه ها متوجه قمقمه هايي شدند كه در كنار دو پيكر قرار داشت،هنوز داخل يكي از قمقمه ها مقداري آب وجود داشت.همه بچه ها محض تبرك از آب قمقمه شهيد سر كشيدند و با فرستادن صلوات،پيكرهاي مطهر را از زمين بلند كردند.در كمال تعجب مشاهده كرديم كه پشت پيراهن هر دو شهيد نوشته شده:مي روم تا انتقام سيلي زهرا بگيرم.


سفر با پاهاي خسته:

سال 71 بود كه براي آوردن پيكر شهدا به منطقه‌ي كاني‌مانگا رفته بوديم. صبح زود بود كه شروع كرديم به صعود. ظهر بود كه در اوج خستگي و هن‌هن‌كنان به نزديك قلعه رسيديم. لختي نشستيم تا نفسي تازه كنيم هنوز بدنمان را روي سنگ‌‌ها رها نكرده بوديم كه در چند متري خودمان در سراشيبي تند قله‌ي كاني‌مانگا متوجه پيكر شهيدي شدم كه به كوه چسبيده بود. رفتيم كه پيكر او را برداريم شهيد كفش‌هاي طبي مخصوص افراد معلول را به پا داشت كه با ميله‌هاي مخصوص به كمرشان بسته مي‌شود ما درزمان صلح بدون هر گونه خطري از صبح تا ظهر طول كشيده بود تا خودمان را به آن‌جا برسانيم ولي او در اوج عمليات و جنگ در زير آتش دوشكا و خمپاره‌هاي دشمن مردانه و دلاورانه خود را در شب عمليات تا آن‌جا بالا كشيده بود كسي كه بدون شك راه رفتن بر روي زمين عادي برايش خيلي مشكل بوده است متأسفانه هر چي گشتيم پلاكي يا كارت شناسايي از او پيدا نكرديم ولي آن‌جا محوري بود كه بچه‌هاي لشكر 14 امام حسين (ع) اصفهان عمليات كرده بودند. وقتي كه به يگانشان اطلاع داديم سريع او را شناخته و گفتند: «او نوجواني بود كه پايش معلول بود ولي با اصرار زياد به عمليات آمد و شهيد شد و جنازه‌اش همان بالا ماند.»



شادی روح شهدا صلوات

در منطقه شلمچه نمایشگاهی با عنوان مردان بی ادعا برپا گردید .در کنار نمایشگاه فواره آبی که به تجسم سرخی خون شهید نیلگون بود،قرار داشت.در میان زائران بازدید کننده دختری بد حجاب با مانتو و روسری کوتاه دیدم که در کنار حوض به آب سرخ رنگ زل زده بود با خودم گفتم اینها اینجا هم ما را رها نمی کنند و باید اعصابمان از دیدن بد حجابیشان خراب شود.در همین افکار غوطه ور بودم که آن دختر به طرفم آمدوگفت:چادر و روسری دارید به من بدهید؟من که از تعجب هاج وواج بودم،گشتم وتنها چفیه ای را پیدا کردم وپیر زنی هم چادر نمازی را به او داد.دختر هم سریعا آنها را به سر کرد. من که از تعجب خشکم زده بود ،تنها توانستم از او بخواهم چند خط در دفتر نمایشگاه بنویسد و او اینچنین نوشت:من بدبخت !که تمامی شخصیت خود را در مانتو و روسری کوتاه،غربزدگی و بی بندوباری می دیدم،در این سرزمین مقدس صدائی به گوشم رسید که:خواهرم !خجالت نمی کشی ؟بر گشتم ولی کسی نبود.برای سومین بار هم تکرار شد که ناگهان صدائی مهربان گوشم را نوازش داد من شهید هستم شهیدی که تو با بد حجابیت پای بر خونم گذاشتی.گفتم به خدا اگر شخصیت من در حجاب ومتانت است همین حالا چادر و روسری به من برسان و شهید آنها را سریعا برایم مهیا کرد وا ز امروز زندگی من تغییر می یابد.

“سرهنگ نصیری به نقل از فرمانده سپاه خرمشهر”

رمز عملیات (کربلای 5) به نام فاطمه زهرا (س) بود . مفاتیح رو باز کرد زیارت حضرت زهرا (س) آمد . شروع کرد به خواندن و خیلی گریه کرد . سه روز بعد در همین عملیات، روز 12 بهمن 65 که مصادف با شب شهادت حضرت زهرا(س) بود به دیدار معبود شتافت. (شهید عبدالله میثمی،نفر اول سمت راست)

دعا کنید که من ناپدیدتر بشوم………

که در حضور خدا روسپید تر بشوم……….

بریده های من آن سوی عشق گم شده اند………

دعا کنید که از این هم شهیدتر بشوم……..!!

شهید دکتر عبدالحمید دیالمه در سن 26 سالگی به عنوان نماینده مردم مشهد به مجلس راه یافت و عضو کمیسیون امور شوراها شد.

شهید عبدالحمید دیالمه در اردیبهشت ماه 1333 در تهران به دنیا آمد. پس از دوره متوسطه سه سال در خدمت مدرسین حوزه علمیه قم بود. او با زمینه های مختلف از جمله علوم مختلف اسلامی، عرفان، فلسفه و منطق نزد استاد شهید مطهری آشنا شد و علوم جدید را در رشته پزشکی در دانشگاه مشهد ادامه داد.

در این دانشگاه اقدام به تأسیس کتابخانه اسلامی نمود و برای اولین بار در سطح ایران دعای کمیل را پایه گذاری کرد جلسات سخنرانی خود را تحت عنوان «صراط مستقیم» شروع کرد. که در خلال این حرکت اعتقادی بارها توسط ساواک دستگیر شد. او پس از اتمام تحصیل به تهران آمد و مجمع احیاء تفکرات شیعی را تأسیس کرد. وی در سن 26 سالگی به عنوان نماینده مردم مشهد به مجلس راه یافت و عضو کمیسیون امور شوراها شد.

برگه تبلیغاتی شهید دکتر عبدالحمید دیالمه برای انتخابات مجلس

وی به زبان های انگلیسی، عربی و فرانسوی مسلط بود. او از اولین کسانی بود که انحراف از خط اسلام را در بنی صدر مشاهده کرد و به قصد افشاگری به تهران آمد و در روزنامه انقلاب اسلامی تحصن اختیار کرد و جریان بنی صدر را بر ملاء نمود و او را به مناظره دعوت کرد و خط لیبرالیسم را که تحت نام خط مصدق مطرح بود باز شکافت.

حال که در آستانه انتخابات مجلس نهم قرار داریم، بهتر دیدیم تصویر برگه های تبلیغاتی که مردم برای این شهید  منتشر نموده اند را منتشر نماییم.( به نقل از کوله بار)

شلمچه بودیم! شیخ مهدی می‌خواست آموزش پرتاب نارنجک بده. گفت: «بچه‌ها! خوب نگاه کنید. محمد! حواست اینجا باشه. احمد! این‌جوری نارنجک رو پرتاب می‌کنند. خوب نگاه کنید تا خوب یاد بگیرید. خوب یاد بگیرید که یه وقتی خودتون یا یه زبون بسته‌ای رو نفله نکنید.

من توی پادگان، بهترین نارنجک‌زن بودم. اول، دستتون رو می‌ذارین اینجا». بعد شیخ مهدی ضامن رو کشید و گفت: «حالا اگه ضام رو رها کنم. در عرض چند ثانیه منفجر می‌شه».

داشت حرف می‌زد و از خودش و نارنجک‌پرانی‌اش تعریف می‌کرد که فرمانده از دور داد زد: «آهای شیخ مهدی! چیکار می‌کنی؟» شیخ مهدی یه دفعه ترسید و نارنجک رو پرت کرد.

نارنجک رفت و افتاد رو سر خاکریز. بچه‌ها صاف ایستاده بودند و هاج و واج نارنجک رو نگاه می‌کردند که حاجی داد زد: «بخواب برادر! بخواب!» انگار همه رو برق بگیره، هیچکس از جاش تکان نخورد. چند ثانیه گذشت. همه زل زده بودند به سر خاکریز که نارنجک قل خورد و رفت اون طرف خاکریز و منفجر شد.

شیخ مهدی رو به بچه‌ها کرد و گفت: هان! یاد گرفتید! دیدید چه راحت بود!» فرمانده خواست داد بزند که یه دفعه‌ای صدایی از پشت خاکریز اومد که می‌گفت: «الله اکبر! الموت لصدام!»

بچه‌ها دویدن بالای خاکریز ببینن صدای کیه؟ دیدند یه عراقی، زخمی شده و به خودش می‌پیچه. شیخ مهدی، عراقی رو که دید، داد زد: «حالا بگویید شیخ مهدی کار بلد نیست!؟ ببینید چیکار کردم!

منبع:هیئت رزمندگان اسلام

ما: رفته بودید سفر ؟؟؟


اونا: آره بابا ما رفته بودیم پاریس نبودی ببینی برج ایفل چقد زیبایی داشت در شب های پاریس وای برج آزادی ایتالیا رو نگووو چرا نمیرین شما اینجاها ؟ … سواحل آنتالیا آدم روحش پر میکشه ….


ما: خوب هر کجای جهان زیبایی خاص خودش رو داره اما من ترجیح میدم برم شلمچه، هویزه ،دهلرن ، فکه ، سوسنگرد و . . .


اونا: اینجاها دیگه کجاست ؟؟ ببینم آب و هواش خوبه ؟ ساحل داره ؟ منظره ای چیزی جای گردشی داره؟ من تا حالا اسمشونو نشنیدم


ما: آره منظره تا دلت بخواد داره از اون صحنه هایی که هر جا بگردی نمیتونی پیداش کنی


اونا:عجب چه مناظری داره یکیشو بگو خوب منم بدونم شایدم یک سفری بریم بگردیم.


ما: اینجایی که من میگم از اون جاهای نیست که بخوای با پاهات بری بلکه باید با قلبت بری اصلا باید پرواز کنی تا بتونی بری، کار هر کسی نیست


اونا: یعنی کوه و صخره اینا داره ؟


ما: نه عزیز اینجاها رویاییه، جای کسانی که رفتند با جونشون رفتند از سرمایه ی حیاتشون سرمایه گذاری کردند تا تونستند خرج سفرشونو در بیارند .


اونا: پس بلیطش گرونه ، نه ؟


ما: آره خیلی ، هر کسی نمیتونه مثل اونا سفر کنه ،سفرش کار آدمای آسمونیه، آدمایی که از تعلقات مادی و فانی دل بردین و دل به زیبایی های همیشه باقی عالم هستی بستن ،آدمایی که ارزشهای معنوی رو کسب کردن و تونستن زندگی کردن رو یاد بگیرن و با معبود خودشون عشق بازی کنند و در این عشق معنای بنده بودن رو بشناسند…


اونا: جاهای جالبی میتونن باشن خوبه یک سفر بریم….


راستی ! راهیان نور ،دوباره آغاز سفر هایش فرا رسید.خوش به حال اونهایی که اولین سفرشونه و خوش به حال اونهایی که درس زندگی گرفتن…


اگه رفتید مارو هم دعا کنید