روز عرفه، روز شناخت است و هرچند نام عيد بر آن نهاده نشده ولى يكى از اعيادبزرگ اسلام به شمار مى‏رود. امروز روزى است كه خداى سبحان بندگان خود را به عبادت‏و اطاعت‏خويش فرا مى‏خواند و خوان كرم و احسان و لطف خود را براى آنان مى‏گسترد ودرهاى مغفرت و بخشش و رحمتش را بر روى آنان مى‏گشايد.

بايد از امام حسين عليه السلام فرا گرفت كه چگونه در اين روز باعظمت، بااشك ديده و قلب شكسته و نيت‏خالص، خدا را مى‏خواند. او است كه شناخت واقعى ازپروردگارش دارد و مى‏داند كه در اين روز، در كنار «جبل الرحمه عرفات‏»، چگونه‏با خدايش گفت‏وگو كند و او را نه از روى خوف و نه از روى طمع، بلكه چون شايسته‏عبادت است، پرستش نمايد و نيازهايش را برشمرد و درخواست عفو و بخشش از او كندبا اين كه خود معصوم از هر خطا و اشتباهى است ولى مقام الهى را قدرى است كه‏تنها بندگان زبده‏اش به آن معرفت دارند و عارفان حقيقى از خاندان اهل‏بيت عصمت‏اندكه مى‏دانند چگونه او را بخوانند و در درگاهش تضرع و زارى كنند و از پيشگاه‏ربوبى على رغم هيچ گناهى عذر تقصير بخواهند.

راستى اگر دعاى عرفه امام حسين عليه السلام را با شناخت‏بخوانيم، تااندازه‏اى شيرينى و لطافت عبارت‏هاى عرفانى آن حضرت را لمس مى‏كنيم; زيرا حسين خدارا مى‏شناسد و او را نزديك‏تر از «حبل الوريد» به خود مى‏داند، پس روش سخن گفتن‏با او و راز و نياز كردن در پيشگاهش را خوب درك مى‏كند و ما بايد اين سخنان رابخوانيم و تكرار كنيم و دقت نماييم و در معانيش غرق شويم و از يم عرفانش نمى‏برداريم، تا شايد نظر لطف خدا شامل حالمان گردد و پوششى از رحمت و مغفرتش بر آن‏همه گناهان و نافرمانى‏هايمان كشيده شود چرا كه خداوند خود را به لطف و رحمت ورافت توصيف نموده، پس هرگز از خود نمى‏راند بنده‏اى را كه در اين روز شناخت، بابرشمردن گناه‏هايش، به سويش روى آورده و از مقام ربوبيش درخواست عفو و بخشش‏نموده است.

آرى! اگر پوشش او نبود رسوا مى‏شديم و اگر ابر رحمتش آنى بر سر ما نمى‏باريد،هلاك مى‏گشتيم. اگر با تاييدات پنهانيش ما را يارى نمى‏كرد، شكست مى‏خورديم و اگرما را پناه نمى‏داد، پناهگاهى نداشتيم.