اگر مسلمین وحدت كلمه داشتند، امكان نداشت اجانب بر آن‌ها تسلط پیدا بكنند. این تفرقه در بین مسلمین است كه باعث شده است كه اجانب بر ما تسلط پیدا بكنند. این تفرقه مسلمین است كه از اول با دست اشخاص جاهل تحقق پیدا كرد، و الآن هم ما گرفتار هستیم. واجب است بر همه مسلمین كه با هم باشند. یك زمان حساسى است؛ مابین حیات و موت مردد هستیم. ما الان مملكت‌مان یا باید تا ابد زیر یوغ استعمار و استبداد باشد، یا باید الان از این یوغ خارج بشود. اگر وحدت كلمه را حفظ نكنید، تا آخر باید مبتلا باشید.

در اسلام‏ بین شیعه و سنى ابداً تفرقه نیست؛ بین شیعه و سنى نباید تفرقه باشد. باید وحدت كلمه را حفظ كنید. ائمه‌ی اطهار ما سفارش كردند به ما كه بپیوندید با هم؛ و با هم اجتماعمان را حفظ كنیم. و كسى كه این اجتماع را بخواهد كه به هم بزند، یا جاهل است و یا مغرض. و نباید به این حرف‌ها گوش بكنند. برادران سنى ما نباید به یك تبلیغاتى كه از طرف دشمنان اسلام مى‏شود ترتیب اثر بدهند. ما با آن‌ها برادر هستیم، آن‌ها با ما برادر هستند. این مملكت مال همه ماست، مال همه‌ی ما. مال اقلیت‌هاى مذهبى، مال مذهبیون ما، مال برادران اهل سنت ما. همه ما با هم هستیم.

مسئله اختلاف بین پیروان دو طایفه و دو مذهب، ریشه‏اش از صدر اسلام است. در آن وقت خلفاى اموى، و خصوصاً عباسى، درصدد بودند كه اختلاف ایجاد كنند. مجالس درست مى‏كردند و [به اختلاف‏] دامن مى‏زدند. این اختلاف كم‌كم اسباب این شد كه در بین عوامِ از اهل سنت و عوامِ از اهل شیعه این تنافس [فخرفروشی و رقابت] پیدا شد؛ وگرنه نه عوام اهل سنت به سنت رسول اللَّه عمل كرده و مى‏كنند و نه عوام اهل شیعه پیروى از ائمه‌ی اطهار كرده‏اند. ائمه‌ی اطهار ما كوشش كردند تا اینها را داخل در آن جمعیت كنند، با آن‌ها نماز بخوانند، به تشییع جنازه‏هاى آن‌ها بروند. زمانْ كم كم آمد به این طرف، و قدرتمندان این كار را كردند براى اینكه این دو طایفه با هم سرگرم باشند، و خودشان هر كارى مى‏خواهند بكنند.

قریب سیصد سال پیش از این، سیاست خارجى در ایران و در شرق [اجرا] شد. آن‌ها بیشتر درصدد این مسائل برآمدند. كارشناس‌هاى آن‌ها اشخاص و طوایف را مطالعه كردند و روحیات مردم را دیدند و همه‌ی جهات مادیات ما را تحت مطالعه قرار دادند، و از دو راه خواستند از ما بهره‌گیرى كنند: مادى، مى‏بینید كه بهره‌گیرى كردند؛ بهره‌گیرى روحانى هم این بود كه به این اختلافات دامن زدند و ما را بیشتر، از هم جدا كردند. اینكه مى‏بینید یك كلمه وقتى از یك آدمى در اینجا صادر مى‏شود، آن را عَلَم مى‏كنند و چند هزار، چند صد هزار چاپ مى‏كنند، نه اینكه یك آدم معمولى این كار را بكند، این دولت‌ها و این خارجی‌ها هستند كه به آن دامن مى‏زنند و آنطور منتشر مى‏كنند. /صحیفه‌ امام، ج‏6، ص84 و95